Oké dan, kleine correctie: Ik nóem mij geen christen meer. En eigenlijk al veel langer niet meer.
Om het met een moderne uitspraak te zeggen; ik kom nu pas uit de kast ermee. Je kunt maar het beste modern zijn tegenwoordig hè. Dan wordt je tenminste begrepen joh.
Het spijt mij beste mensen, ik kan en wil mij niet langer vereenzelvigen met het moderne christendom dat steeds meer de Kerk binnensluipt. Of stormt..
De 'moderne kerk' met haar populaire (plastic) pastor's, doopfeesten, worship festivals, charismatische wonderwerkers, genezingsgoochelaars en good-life goeroes...
Oh oh oh, die dwaze clowns die genezingsdiensten organiseren op hún podia; hoop zó die gasten niet te herkennen in de hemel hè! ;-)
Al dat elite-toneelspel is dus ook de Kerk binnengedrongen. En niet zo'n klein beetje... Want alles móet strak zijn. Echtheid en daarmee ook eerlijkheid (maskers af), is soms ver en steeds verder te zoeken, zo lijkt het.
Er zit een soort van plastisch chirurg achter het podium en in de coulissen die ervoor moeten zorgen dat er een excellente dienst wordt voorgeschoteld.. Een super worship night! Een gelikte en hopelijk veel gelike-te (livestream) video. Een 'sunday funday'. Yes! Happy!
Een oud klein kerkje in de bergen ofzo. Véél beter. Met een paar mensjes 'maar'. Nee, geen "succesvolle gemeentegroei".
Wat dan wel? MEDE-MENSEN. Die MEE-Leven en MEE-Lijden: COM-Passion.
Ze zijn net als ik in Verwondering. Stil dus. Stil voor Abba Vader.
Niet plastisch of geforceerd 9 x het opwekkings-refrein herhalend, maar zuchtend en zachtjes zingend. Er zijn er ook die slechts neuriën. We zingen een oude hymne, a capella. Met een vreugde-sprongetje in het hart. Écht. Just As I Am.
Met een diep verlangen naar de 1e opname. In een oogwenk, voor altijd bij Hem. Verlost van alle aardse aanvallen. (die ook nog komen gaan, want het wordt nog veel gekker...).
Voor nu: Volmaakt, door geaccepteerde onvolmaaktheid.
Door Genade alleen.
Maranatha
―|-| a n s
