hold me Jesus: Stilte schenkt innerlijke Rust

Na mijn vorige blog over Rome en de paus een vervolgje op het Rooms katholicisme. Namelijk hun schitterende, soms sobere maar ook rijke kathedralen. En toch, ik houd ervan. Niet die kathedralen vol goud en beelden welke je vaak aantreft in Italië, Oostenrijk en Duitsland. Ik ben meer liefhebber van de sobere uitvoeringen. Een gemiddelde katholieke kerk, in Frankrijk bijvoorbeeld.

De rust die deze interieuren uitstralen. De stilte. De lichtinval door de vaak eeuwenoude glas-in-lood ramen. De geur. Het beeld van de lijdende Christus, die je niet kan ontgaan!

Ja, ik hou van deze Stilte.
Het geeft mij zó veel meer (innerlijke) rust dan de Evangelische zalen vol mensen, die gaarne worship-liedjes zingen. Met de handjes in de lucht, zeg maar.. Op zondag dan. Want doordeweeks worden de zalen meestal voor iets anders gebruikt. Verhuurd dikwijls, wat begrijpelijk en logisch is daar de kosten gedekt moeten worden van het kolossale gebouw of dat kleinere zaaltje waarvan maandelijks de huur moet worden opgebracht.

Auxerre, Frankrijk

Er zijn dus zeker zaken waar ik als Protestant de Roomsen in benijd: Hun kunstige kathedralen. Waar je je zo heerlijk even kunt terug trekken. Ik houd ervan. U?
Want de meesten zijn áltijd open. Daar wij onze (protestantse/evangelische) "godshuizen" doordeweeks meestal dicht hebben 'voor publiek'. Welk één aanfluiting... De synagoge, de Tempel, waren die ook niet elke dag open? Waar is het hierin misgegaan in de Reformatorische (waar al het Evangelische uit voortvloeit), geschiedenis?

Een uitspraak welke mij welgevallig is, van iemand die óók graag en liever een (katholieke) stille kerk bezoekt om God te ontmoeten:

"Hoe meer ik Hem ken, hoe minder ik van Hem begrijp,

en hoe meer ik in Hem geloof."

~Matthijn Buwalda

En als er dan toch geen kerkje in de buurt is, doe mij dan gewoon groene kathedralen! De Schepping zelf. Dáár kom je pas thuis..