Eenzaamheid

Ik weet niet hoe en waarom maar ik heb iets met Eenzaamheid.

Een overigens niet gezochte eenzaamheid, maar een trouwe metgezel op de onverwachte wegen van dit leven.

Wanneer je alleen leeft ben je vaak eenzaam. Toch is dat slechts een gevoel, dacht ik.
Want laten we eerlijk zijn, ergens diep vanbinnen voelen wij ons allemaal eenzaam.

Zou het zo kunnen zijn dat deze eenzaamheid voortvloeit uit een soort ingeboren heimwee?
Kan niets anders zijn dan ons collectieve heimwee naar het Paradijs.

Een universeel verlangen naar volmaakte vrede.

“If we find ourselves with a desire that nothing in this world can satisfy, the most probable explanation is that we were made for another world.”  ―C.S. Lewis.

Eenzaamheid wordt versterkt door pijn: Fysieke pijn die niet ervaren wordt en kàn worden door de mensen om je heen. Of door geestelijke pijn, die niemand anders kan voelen dan enkel jijzelf.
Of wanneer het water tot aan je lippen komt staan in deze tijd van economische crisis.
Gevoel van eenzaamheid wordt versterkt wanneer je niet meer bij datgene kunt komen waar je het meest van houdt.

Eenzaamheid kent maar 1 loyale reisgenoot: Jezus.
Loop met moedige stappen het Onbekende tegemoet. Probeer zo dichtbij te komen als maar mogelijk is. Raak de Liefde aan. Wandel dan weer terug in het besef dat enkel de Eeuwige je kan omarmen met een eeuwige liefde. ―Jeremia 31:3.
En heb de moed om uit te delen.
Als God zwijgt, geef dan niet op. Want wanneer je aardse dromen uitéén lijken te spatten, wordt een hemelse droom (pas) zichtbaar ...

All the hearts who are content
And all who feel unworthy 
And all who hurt with nothing left
Will know that You are holy