"Hoe gaat het met je?"

De afgelopen weken kreeg ik de vraag van verschillende mensen te horen/lezen. 
"Hoe gaat het met je?" Je hebt al een tijdje niets geschreven, enzovoort.

Het antwoord is heel simpel, helaas: Het gaat slecht met mijn gezondheid.

De pijn in mijn lichaam wordt weer meer en meer en is vaker nìet dan wel te accepteren..
Maar ja, zolang een mens adem heeft, leeft, moet hij de pijn erbij nemen. Maar hoe ver gaat acceptatie? Hoe ver reikt onze overgave? 

Mensen zijn niet geboren om ziek te zijn en/of lichamelijke pijn te verduren, toch?
Ons lichaam schreeuwt er nee! tegen. Ons hoofd zegt nog harder nee. We komen in verzet.
Tja, oorspronkelijk werden we geboren in een volmaakte wereld. Maar dat is lang geleden.. De wereld is nu vooral gebroken. We moeten er maar mee dealen.

We can ignore even pleasure. But pain insists upon being attended to. 

God whispers to us in our pleasures, speaks in our conscience,

but shóuts in our pains;

it is His megaphone to rouse a deaf world.

―C.S. Lewis, The Problem of Pain

Het is worstelen met onze diepste gevoelens, en wanneer we God serieus nemen, wordt het een heilige worstelpartij .. een Jakob-je.
Chronische pijn zet je gevangen. Je bent een gevangene van je eigen lichaam.

Mensen die deze pijnen niet kennen, kennen ook niet de gevolgen ervan. Ook al is het de ene dag iets minder dan de andere, de pijn verdwijnt niet. Nooit. Je gaat er mee naar bed en staat er mee op. Je kunt niet meer de deur uit wanneer jìj dat wilt.
De spontaniteit van het leven verdwijnt beetje bij groter beetje. Visites zijn passé evenals verjaardagen. Dat laatste is dan ook de enige zegen ;-)

Wanneer de pijn overheerst ben je het liefst alleen met hem of haar.

De eenzame pijn wordt je trouwste metgezel ...

Je wilt net als gezonde mensen ook gewoon zo graag dingen ondernemen! Zoveel mogelijk van het leven genieten, nou ja, op een gezonde manier dan...

De pijn, en daar bovenop het onbegrip van de omgeving (toch zie je er best goed uit hoor), de veroordeling (ach het is bij hem vooral psychisch), de afwijzing (zieke christenen hebben een te klein geloof want een kind van God behoeft niet ziek te zijn), de beperking (bv. nooit "papa" worden). De lijst van loslaten is te lang..

Onze hemelse Vader is Papa Vader van zijn Zoon. En Hij moest óók lijden. Waarom?!?

Hoe simpel theologisch die "waarom" ook in te hokken is, het blijft niet te bevatten.

Eén ding is in geloof zeker: Hij wacht op ons. Aan het einde van deze heftige rit is Hij daar!!
Pas dan komen de antwoorden op al onze "waaroms?!".. of niet... Want misschien zullen ook onze vragen voorgoed verleden tijd zijn, net als onze pijn. Christus, die voor ons leed, zal zèlf het Antwoord zijn.

Van de bikkelharde wereld zul je vooral onbegrip ervaren. Laat ze maar, ze weten niet beter.
Wij hoeven niet bang te zijn.

The real problem is not why some humble, pious, believing people suffer,

but why some do not.

―C.S. Lewis

Voor hen die zich geen raad meer weten met hun verdriet, ziekte en/of lichamelijke pijn, voor de gewonde mens die onderweg ook even de moed verloren heeft: Geef nooit op, ook niet als God zwijgt. (Christa Rosier). Geef het óver..
De Vader staat aan het einde van de Weg op jou te wachten. Laat dat onze hoop zijn.
Wees niet bang.

Wanneer je aardse dromen uitéén spatten, wordt een hemelse droom zichtbaar ...

  Maran Atha!

    ―|-| /-\ |\| S

Dwergvinvissen & Eeuwige momenten

Van een afstandje lijken het dolfijnen. Héle grote dolfijnen, dat wel. Maar hoe langer je kijkt en dat lijkt héél lang als je zo opgewonden bent, des te meer besef je dat het eigenlijk geen dolfijnen kunnen zijn. Maar wat zijn het dan wel?

Het zijn walvissen! Dwergvinvissen om precies te zijn. Gemiddeld 7 á 8 meter lang. Kijk, ze spuiten. Ze hebben duidelijk plezier in de hoge zomertemperaturen die ze in dit land nìet echt gewend zijn.
In het zonnetje op het heldere oceaanwater van de Galway Bay gaven ze ons een gevoel van ongecompliceerd geluk. Niet opgedrongen. Gratis. Amazing.

Van die momentjes die dan even eeuwig lijken te duren, weet je wel ... En dat is dol fijn!

Dwergvinvissen langs de kust van Galway Bay, Ierland

Ik moest denken aan een filmpje dat ik ooit zag op youtube. Het filmpje laat zien hoe voorbijgangers in een klein bootje een grote bultrug bevrijden uit een visnet waarin deze verstrikt was geraakt. Locatie: Zee van Cortés in Mexico, dichtbij Californië.
Goed, nu ben ik een redelijke huilebalk, dus kon het aan het einde niet drooghouden toen ik dit filmpje voor de eerste keer zag.
Bekijk hem ook eens. Van begin tot einde, zonder vooruit te spoelen.. 't is amázing:

Toen ik die stuk of 12 walvissen zag zwemmen daar aan de Ierse westkust, kreeg ik dat amazing -gevoel weer even terug. Een gevoel dat mij mijn pijn éven deed vergeten. 

Het leven is onbevattelijk, maar soms zo schitterend. Vermoeiend, pijnlijk, maar meer dan de moeite waard. Het is namelijk zo veel meer dan het tijdelijke en snelle 'hier & nù!'...

Oneindig meer.
Eeuwig.

   -|-| /-\ |\| S

Komkommertijd voorbij. Tijd voor Zonnebloemen!

'Studie' op Vincent's Zonnebloemen @home


"I am working with the enthusiasm of a man from Marseilles eating bouillabaisse,
which shouldn't come as a surprise to you because I am busy painting huge sunflowers."
―Vincent van Gogh

Nationaal Park De Hoge Veluwe 2015
'125.000' zonnebloemen rondom het Park,
ter gelegenheid van 125e sterfdag Vincent van Gogh

"Keep your face to the sunshine and you cannot see the shadow.

It's what sunflowers do."

―Helen Keller

Zonnebloemen door Christa Rosier

"The gaudy leonine sunflower

Hangs black and barren on its stalk

And down the windy garden walk

The dead leaves scatter - hour by hour."

―Oscar Wilde

Rich Mullins,

mijn geestelijk vader in een zonnebloemenveld, eind jaren '80


"I think that a lot of us think that someday we're going to become
the Van Gogh of Christianity --
that we're going to paint something truly, truly beautiful,
and God is going to be so impressed that He's going to hold us up and say,
'Here's an exemplary Christian.'
But you know what, I think God just likes people to scribble however awful it comes out.
And then He goes, 'This is my kid's.'"
―Rich Mullins, 1997

Vaas met Twaalf Zonnebloemen

Vincent van Gogh, Arles, augustus 1888

Neue Pinakothek, München, Duitsland

Henri Nouwen, begin jaren '90 :-)
De Zonnebloemen hingen in Henri's kantoor in Toronto Canada,
in het midden het portret van Armand Roulin, 1888.
Voor Nouwen was Van Gogh een "Reisgenoot".
For me too

Vaas met Vijftien Zonnebloemen

Vincent van Gogh, Arles, januari 1889

Van Gogh Museum, Amsterdam


"Normality is a paved road: It’s comfortable to walk,
but no flowers grow on it."
―Vincent van Gogh

"And when these things begin to come to pass,
then look up,
and lift up your heads;
for your redemption draws near."
―Luke 21:28

            -|-| a n s