Beukenblaadjes

Ik wandel in een prachtig bos.
Helemaal alleen.

Er staat een briesje wind.
Overal vreemde maar aangename geluidjes.

Het bos neuriet.
Mijn hart doet mee.
Momentjes van geluk.
~

Geknisper van schurende beukenblaadjes maken het lopen lichter.

Nou ja, ik doe alsof..
Een windvlaag neemt een wolk van bladeren mee.
Ze nemen alle tijd voor een laatste groet aan de takken op hoogte.

Pasteltinten hebben deze middag de overhand.

Hier en daar nog felgroene blaadjes.

De lucht over de Utrechtse Heuvelrug zorgt voor een vriendelijk licht.
~

Zacht zijn mijn fluisteringen met God.

Zacht is Zijn stem.

Ik hoor kastanjes landen op het zachte mos.

De wind zet aan.
Doet bomen voorzichtig maar gehoorzaam buigen voor de Schepper.
Takken zwieren mee.
Blaadjes dansen.

Hé,
hoor ik daar de hoeven van een ree?
Mm, misschien enkel gehoopt.

Eén ding weet ik zeker:

Er is nog steeds een geloof die bergen kan verzetten!
Een God die altijd groter is.

Een liefde die troost en vergeeft.

~

In dit leven wordt je gepolijst voor de eeuwigheid.
Het is daarom oké om alleen te zijn.

Zolang je maar Vrij bent.

Ik richt mijn blik omhoog, ver voorbij de hoge beuken.

Kijk in een tijdloze zone.

Want de tijd zal nooit weten,

Wat ik daar zie..
~
Gods adem is voelbaar in alle uithoeken van de aarde.

Alles juicht voor de Schepper.

Blaadjes dwarrelen in salto's naar beneden,
laten met plezier gaten achter in het bladerdak.

Een warme knipoog van de zon.
~
Wie is een God als de Maker van alles dat ademt?!
God, Ú bent mijn God.
Nooit heb ik alleen gewandeld ..

Stap voor Stap