"Hoe gaat het met je?"

De afgelopen weken kreeg ik de vraag van verschillende mensen te horen/lezen. 
"Hoe gaat het met je?" Je hebt al een tijdje niets geschreven, enzovoort.

Het antwoord is heel simpel, helaas: Het gaat slecht met mijn gezondheid.

De pijn in mijn lichaam wordt weer meer en meer en is vaker nìet dan wel te accepteren..
Maar ja, zolang een mens adem heeft, leeft, moet hij de pijn erbij nemen. Maar hoe ver gaat acceptatie? Hoe ver reikt onze overgave? 

Mensen zijn niet geboren om ziek te zijn en/of lichamelijke pijn te verduren, toch?
Ons lichaam schreeuwt er nee! tegen. Ons hoofd zegt nog harder nee. We komen in verzet.
Tja, oorspronkelijk werden we geboren in een volmaakte wereld. Maar dat is lang geleden.. De wereld is nu vooral gebroken. We moeten er maar mee dealen.

We can ignore even pleasure. But pain insists upon being attended to. 

God whispers to us in our pleasures, speaks in our conscience,

but shóuts in our pains;

it is His megaphone to rouse a deaf world.

―C.S. Lewis, The Problem of Pain

Het is worstelen met onze diepste gevoelens, en wanneer we God serieus nemen, wordt het een heilige worstelpartij .. een Jakob-je.
Chronische pijn zet je gevangen. Je bent een gevangene van je eigen lichaam.

Mensen die deze pijnen niet kennen, kennen ook niet de gevolgen ervan. Ook al is het de ene dag iets minder dan de andere, de pijn verdwijnt niet. Nooit. Je gaat er mee naar bed en staat er mee op. Je kunt niet meer de deur uit wanneer jìj dat wilt.
De spontaniteit van het leven verdwijnt beetje bij groter beetje. Visites zijn passé evenals verjaardagen. Dat laatste is dan ook de enige zegen ;-)

Wanneer de pijn overheerst ben je het liefst alleen met hem of haar.

De eenzame pijn wordt je trouwste metgezel ...

Je wilt net als gezonde mensen ook gewoon zo graag dingen ondernemen! Zoveel mogelijk van het leven genieten, nou ja, op een gezonde manier dan...

De pijn, en daar bovenop het onbegrip van de omgeving (toch zie je er best goed uit hoor), de veroordeling (ach het is bij hem vooral psychisch), de afwijzing (zieke christenen hebben een te klein geloof want een kind van God behoeft niet ziek te zijn), de beperking (bv. nooit "papa" worden). De lijst van loslaten is te lang..

Onze hemelse Vader is Papa Vader van zijn Zoon. En Hij moest óók lijden. Waarom?!?

Hoe simpel theologisch die "waarom" ook in te hokken is, het blijft niet te bevatten.

Eén ding is in geloof zeker: Hij wacht op ons. Aan het einde van deze heftige rit is Hij daar!!
Pas dan komen de antwoorden op al onze "waaroms?!".. of niet... Want misschien zullen ook onze vragen voorgoed verleden tijd zijn, net als onze pijn. Christus, die voor ons leed, zal zèlf het Antwoord zijn.

Van de bikkelharde wereld zul je vooral onbegrip ervaren. Laat ze maar, ze weten niet beter.
Wij hoeven niet bang te zijn.

The real problem is not why some humble, pious, believing people suffer,

but why some do not.

―C.S. Lewis

Voor hen die zich geen raad meer weten met hun verdriet, ziekte en/of lichamelijke pijn, voor de gewonde mens die onderweg ook even de moed verloren heeft: Geef nooit op, ook niet als God zwijgt. (Christa Rosier). Geef het óver..
De Vader staat aan het einde van de Weg op jou te wachten. Laat dat onze hoop zijn.
Wees niet bang.

Wanneer je aardse dromen uitéén spatten, wordt een hemelse droom zichtbaar ...

  Maran Atha!

    ―|-| /-\ |\| S